Deze zomer zit ik voor mijn tentje, met een prachtig uitzicht op het berglandschap. De zon heeft weer grootse plannen voor de dag. De glinstering van de zonnestralen op het water is als een lichtshow. De contouren van de bergen adembenemend. Zo zit ik temidden van deze vingerafdruk van Gods grootheid.
Nu.nl
En natuurlijk is er in de vakantietijd tijd om te lezen. De Denker des Vaderland, Paul van Tongeren is met me mee op reis. (Het wonder van betekenis, op zoek naar geluk en wijsheid). Ik lees een verslag van een cursus die Van Tongeren gaf over ‘geluk’ bij Aristoteles. Hij bespreekt de vraag hoe je vorm wilt geven aan je leven. “Dat zit niet alleen in grote beslissingen en koersbepalende keuzes in je leven, zoals de keuze voor een opleiding of beroep, maar ook heel kleine dingen dragen daaraan bij.” En ik lees met herkenning: “Neem bijvoorbeeld zo’n ongemerkt binnensluipende neiging die ik bij mezelf bespeur om heel vaak even op nu.nl te kijken of er nog iets gebeurd is. Ik probeer de laatste tijd daarop te letten en me ertegen te verzetten. Vanuit Aristoteles’ idee van de deugd als een midden, kun je zo’n oppervlakkige nieuwsgierigheid zien als een extreem: altijd maar iets nieuws willen weten, enkel om de kortstondige kick van het nieuwe. Daartegenover zou je het andere extreem kunnen stellen: de totale onverschilligheid, dus nooit ergens in geïnteresseerd zijn. De deugdethiek zoekt altijd het juiste midden tussen twee extremen. Op die manier denkend zou je in dit geval kunnen streven naar een gezonde, aandachtige interesse, in de juiste mate, op het juiste moment.
Ontvankelijk zijn
Er is trouwens nog een veel belangrijkere reden om niet elk moment waarop je heel even niks doet, direct op te vullen met nieuwe input van je telefoon. Even niks doen, is volgens mij enorm belangrijk om een beetje na te denken; om bijvoorbeeld een gedachte te krijgen, in de letterlijke zin: een gedacht te ontvangen die bij je opkomt. Je krijgt geen gedachten als je jezelf voortdurend volstopt met dingen van buiten, of het nu kleine ‘nieuwtjes’ zijn of werkelijk breaking news. Door weerstand te bieden aan die opgedrongen rusteloze neiging die we nu makkelijk ontwikkelen, kun je eraan bijdragen je je een ontvankelijker mens wordt. Een aandachtiger mens. En zo kun je misschien iets meer slagen in een levenswijze die je hebt leren als zien een goede manier van leven.” (pag. 114-115)
Het spoorde me aan met meer aandacht en ontvankelijkheid om me heen te kijken en minder op nu.nl. En de gedachte die ik kreeg was over de natuur waarvan ik deel uitmaak. Het klimaat is in de war. Hoge temperaturen. Een gletsjer die ik al ken van 30 jaar geleden is echt een stuk kleiner geworden. Droogte alom zichtbaar. In de zomer al herfsttinten. Hoe gaat het verder?
Een groenere zorg
En dan weer aan het werk. De radio toch maar weer aan voor het nieuws 😊. Ik hoor Diederik Gommers reageren op een concept van het Integraal Zorgakkoord. Hij geeft aan dat in dit Zorgakkoord de visie op groene zorg ontbreekt. Gommers is woordvoerder namens de Groene ZorgAlliantie. (https://www.groenezorgalliantie.nl/). Deze alliantie is een koepelorganisatie voor zorgprofessionals die zich inzetten voor vergroening van de zorg en voor planetaire gezondheid. Hun stelling is dat de klimaatcrisis een gezondheidscrisis is. Hun doelstelling dat in 2050 deze Alliantie overbodig is geworden, omdat de zorg ‘klimaatneutraal, klimaatbestendig, circulair en ecopositief’ is. Al veel wordt bedacht en besproken, veel is al ondernomen. Op 24 september is het Groene Zorg Festival reeds uitverkocht.
Een gedachte: moeten we ons aansluiten vanuit Reliëf? Nemen we deze visie op duurzaamheid mee in het nadenken over de (christelijke) identiteit van zorgorganisaties? Wordt er van Reliëf op dit punt ook iets verwacht? Welke leden zijn er op dit gebied al actief? Ik wacht met aandacht en ontvankelijkheid de reacties af!
Wout Huizing, stafmedewerker Reliëf, whuizing@relief.nl