Onlangs gaf ik een workshop Schrijvend bezinnen in een retraite rond het boek Adam van Henri Nouwen. In dit boek beschrijft Henri Nouwen hoe er een bijzondere band ontstaat tussen hem en de meervoudig gehandicapte Adam. In de schrijfworkshop onderzoeken de deelnemers wie in hun eigen leven ‘een Adam’ is geweest. We gebruiken daarbij verschillende creatieve schrijfoefeningen.
Terwijl ik meeschreef kwam er een herinnering bij me naar boven aan een ontmoeting met een bijzondere jongeman.
Het was in een woonzorgaccomodatie voor mensen met een beperking die daar ook werkzaam waren. Ik was die dag nogal zenuwachtig voor een nieuwe workshop die ik daar zou geven aan de zorgmedewerkers. Toen ik me meldde bij de receptie zat daar een jongeman met het syndroom van Down. Nadat ik had verteld voor wie ik kwam pakte hij het afsprakenboek. Hij sloeg het open en hield het vervolgens zo dicht tegen zijn gezicht aan dat zijn neus bijna het papier raakte. Het was een humoristisch gezicht en tegelijkertijd hartveroverend puur. Deze jongeman liet mij hiermee zien hoe prachtig we zijn als we gewoon onszelf zijn; met al onze beperkingen en gebreken. En het wonderbaarlijke was dat mijn zenuwen op slag waren verdwenen.
En zo diepten alle deelnemers aan de workshop al schrijvend herinneringen op aan ontmoetingen met mensen die voor hen speciaal waren geweest of dat nog steeds zijn. Verassend en diepgaand waren een paar van de reacties op deze manier van schrijven. Het is steeds opnieuw mooi om te zien en te ervaren hoe je door deze eenvoudige, creatieve manier van schrijven in contact kunt komen met diepere lagen in jezelf.
Henri Nouwen verwoordt het als volgt: “De leukste kant van schrijven is dat je diepe bronnen en verborgen schatten ontdekt die de moeite waard zijn, voor jezelf en voor anderen.”