Aangezien het een verpleeghuis betreft in de randstad, en ik zelf in Friesland woon, logeerde ik een nachtje bij mijn oudste dochter die in het westen van het land woont en werkt. Dat was natuurlijk een bonus en we verheugden ons er beiden op. We vonden het grappig dat de rollen nu werden omgedraaid; zij zorgde voor mij in plaats van andersom. Zo had ze de logeerkamer netjes in orde gemaakt en ‘s avonds had ze heerlijk gekookt.
Toen ik naar bed ging vroeg ze me hoe ik ‘s ochtends mijn koffie wilde; dan zou ze dat alvast klaar zetten zodat ik alleen maar op het knopje hoefde te drukken. ‘Laat maar joh, dat doe ik zelf wel’ sputterde ik tegen. ‘Maar ik wil dat voor jou doen’ diende ze me van repliek. Ik was eventjes stil en bedacht me dat het helemaal nog niet meevalt om toe te laten dat iemand zo liefdevol voor je zorgt. Ook al verlangen we er allemaal wel eens naar om lekker verzorgd te worden, zorg geven is vaak een stuk gemakkelijker dan zorg ontvangen.
Ik dacht aan de bewoners van het verpleeghuis. Zij hebben weinig keus. Dagelijkse dingen zoals naar de wc gaan, aankleden, een kopje koffie maken; dat kunnen ze vaak niet meer zelf. Het deed me dan ook goed om te zien dat de zorgmedewerkers regelmatig aan bewoners vroegen of ze iets zelf konden of wilden doen. Zoals bijvoorbeeld zelf hun gezicht wassen, medicijnen innemen of de punten van het sjoelen bij elkaar optellen. Het lijken misschien kleine dingen maar ik denk dat ze van grote waarde zijn.
Ik hoop dat wanneer ik zo oud mag worden en misschien ook afhankelijk ben geworden van zorg, dat ik met net zoveel liefde, zorg en respect zal worden behandeld. En dat ik wat beter ben geworden in het ontvangen ervan. Alvast maar eventjes oefenen: ‘Twee schepjes koffie graag lieverd’.
Iepie Kroese, februari 2021