In de vakantie was ik met man en kind bij de Eiffeltoren. Mijn dochter wilde hem graag in het echt zien en de terugweg van onze vakantie in Frankrijk bood mooi de gelegenheid Parijs aan te doen. Nadat dat onze tassen door de scanner moesten om ons te controleren op messen en wapens moesten we natuurlijk nu ook aantonen dat we gevaccineerd waren of, zo niet, een negatieve test overhandigen. Ook was een mondkapje verplicht net als overigens in alle winkels en musea in Frankrijk. Het gaf ons een veilig gevoel.

Eenmaal terug in Nederland was het weer wennen: in de supermarkt liep iedereen zonder mondkapje en bij een bezoek aan het Stedelijk Museum hoefden we niets aan te tonen of te verklaren.

De week daarna ging Nieuw-Zeeland in lockdown dankzij 1 besmetting.

Veiligheid versus vrijheid – dat is het dilemma waar deze tijd ons voor stelt. Wat is veiligheid waard en hoeveel risico willen we nemen en ten koste van wat? In de zorg staan we ook vaak voor het dilemma veiligheid versus vrijheid. Laten we de patiënt met de hoge bloeddruk toch maar naar huis gaan? En laten we de verwarde bewoner toch de deur uitgaan?

Opvallend is dat andere culturen daar anders naar kijken. Wij lijken in Nederland wel een beetje waaghalzen te zijn. Een Duitser draagt meestal een helm op de fiets, terwijl wij met een bakfiets met drie kinderen door de spits manoeuvreren. Ook in coronatijd doen we het heel anders dan Nieuw-Zeeland, maar ook anders dan Frankrijk en Duitsland.

Wat we haalbare maatregelen en acceptabele risico’s vinden is per cultuur verschillend blijkt maar weer.

En hoe is dat in uw organisatiecultuur? Is die risicomijdend? Wat mag veiligheid op uw werkplek kosten en welk ingrijpen op vrijheid, regelruimte en discretionaire ruimte mag dat kosten? Deze vraag vraagt voortdurende reflectie.

Marije Stegenga, stafmedewerker Reliëf