“Wil je misschien ook een oliebol?” De kleine vrouw kijkt me met haar felblauwe ogen verbaasd aan. Met mijn partner sta ik naast haar bij het stoplicht aan een drukke weg in het gezellige stadje Sneek. We hebben net oliebollen gekocht en, alhoewel ze nog erg heet zijn, moeten we natuurlijk wel meteen even proeven.
Net stond de vrouw nog te foeteren en te schelden op de voorbijrazende auto’s. Als ik haar een oliebol aanreik rollen de tranen over haar wangen. “Ik ben ook zo gestresst” stamelt ze en er volgt een verward verhaal over een zieke echtgenoot die te veel drinkt, haar voor alles en nog wat uitmaakt en van wie ze ook fysiek klappen krijgt. We steken samen over en ze blijft praten. Steeds ongeveer hetzelfde verhaal wat moeilijk te volgen is, ook omdat ze de Nederlandse taal niet helemaal machtig is. Op mijn vraag of ze hulp heeft geeft ze geen antwoord.
Als we bijna bij onze geparkeerde auto zijn, blijven we nog even staan om naar haar te luisteren. Na een poosje onderbreek ik haar zo respectvol mogelijk een raak even haar schouder aan bij wijze van afscheid. Dan lopen we ieder onze eigen kant op. Als ik omkijk roept ze met een mager lachje: “bedankt hiervoor” en wijst op de oliebol. Haar ogen lachen niet mee.
De rest van het weekend houdt deze ontmoeting me af en toe nog bezig. Had ik niet meer kunnen of moeten doen? Het laat me niet helemaal los en ik denk aan wat wij in onze trainingen bij Reliëf ook zo vaak horen. Hoe moeilijk en pijnlijk het soms is voor zorgverleners om de tragiek en het lijden van mensen te aanschouwen en niks te kunnen doen om het op te lossen. Het hierbij uithouden, zoals we dat zo mooi noemen, klinkt eenvoudig maar gevoelens van tekort schieten en machteloosheid zijn in de praktijk niet altijd gemakkelijk te hanteren.
“Een druppel op de gloeiende plaat” zo zou je het kunnen omschrijven als je mogelijkheden om iets voor een ander te betekenen zo beperkt zijn. En soms is dat ook wat het is en is het belangrijk om oog te hebben voor wat het met jou als zorgprofessional en mens doet.
Maar misschien is een kleine daad of een klein gebaar soms ook wel een gloeiende druppel. Een moment waarop de ander even niet helemaal alleen is met zijn of haar diepe ellende en verdriet. Dus laten we die gloeiende druppels vooral blijven uitdelen; in welke vorm dan ook.
Door: Iepie Kroese.
