“Een verademing” was één van de reacties na afloop van de intervisie met een kleine groep geestelijk verzorgers die ik onlangs heb begeleid.
Al langere tijd was er voor deze vakgroep van geestelijk verzorgers in de ouderenzorg, door allerlei omstandigheden, geen intervisie gehouden. De deelnemers keken er dan ook reikhalzend naar uit; wat op zichzelf al een mooie start was.
Intervisie kun je heel sec omschrijven als met en van elkaar leren. Door als collega’s of vakgenoten vragen of problemen uit de dagelijkse werkpraktijk met elkaar te bespreken in een gestructureerd overleg.
Maar intervisie kan meer zijn dan dat. Namelijk tijd en ruimte om even stil te staan. Bij wat je drijfveren zijn om het vak van geestelijk verzorger uit te oefenen. En om je hier, telkens weer opnieuw, mee te verbinden. Om te reflecteren op jouw rol als geestelijk verzorger, hierin overeenkomsten en verschillen te zien met je collega’s en elkaar op die manier te inspireren. Tijd en ruimte om te vertragen, te verdiepen en op adem te komen. Mooie, bijzondere momenten uit je werk met elkaar delen. Meekijken en meedenken bij lastige situaties en hoe je je hiertoe verhoudt. Elkaar hierbij aanmoedigen en steunen.
Wanneer het je werk is om met aandacht aanwezig te zijn bij de ander, is het geen overbodige luxe om met enige regelmaat met aandacht aanwezig te zijn bij jezelf en elkaar als collega’s. Of het nu in de vorm van intervisie is of anderszins; gun het jezelf om af en toe een pas op de plaats te maken. Een verademing!
Door: Iepie Kroese, trainer
