Er zijn twee soorten troost, schrijft Dirk de Wachter in zijn boek Vertroostingen. ‘De eerste is de troost die zich buigt over verdriet. Over momenten dat het leven iets moeilijks brengt. (…). De andere troost is de troost die je overvalt. Het is de troost die we nodig hebben in het bestaan zelf.’ De Wachter beschrijft hoe hij in een periode waarin hij geconfronteerd werd met een levensbedreigend gezondheidsprobleem troost heeft ervaren. Op vele manieren! Het kleine goede, muziek, rituelen, poëzie, God en natuur. Mooi hoe hij, die eerder schreef over ‘de kunst van het ongelukkig zijn’, vanuit zijn eigen ervaring over troost schrijft.
Al die manieren van troost, en meer nog, herkennen we ook in de verhalen die Fia Oomen heeft opgeschreven in haar boek ‘De schoonheid van troost’. Bijzonder om van mensen in de leeftijd van 6 tot 104 jaar te lezen over troost. Ook hun achtergrond is zeer divers. Woorden als genade, heimwee en dankbaarheid komen terug in de verhalen. En uitspraken als: ‘Troost is de liefde als je de hoop even hebt verloren’. ‘De tijd is een troostend iets’. Door deze verhalen te delen, geeft Fia iets van hun troost door. Delen, luisteren en taalgeven, dat is wat dit boek doet. Om af en toe eens een verhaaltje uit te lezen!
