“… Ik wil niet in een wereld zonder kathedralen leven. Ik heb hun schoonheid en verhevenheid nodig. Ik heb ze nodig tegen de platvloersheid van de wereld. Ik wil opkijken naar de stralende kerkramen en me laten verblinden door hun bovenaardse kleuren. Ik heb hun glans nodig. Die heb ik nodig als verzet tegen de smerige eenheidskleur van uniformen…”
Vandaag, op de Dag van de Levensvragen, moest ik aan dit wereldberoemde citaat uit het boek van Paul Mercier “Nachttrein naar Lissabon” denken.
Toevallig is het vandaag ook de dag waarop onze NAVO topman Mark Rutte de woorden in de mond nam: “Dit is nu een sterkere, eerlijkere en dodelijkere alliantie”.
Een dodelijkere alliantie.
Is dat wat we willen?
Is dat het enige antwoord?
Op deze Dag van de Levensvragen zou ik zo graag even stil zijn. Even geen gebrul van krachtpatsers en beloftes van leiders die waarschijnlijk niet waar te maken zijn.
Vandaag haal ik mijn hoop uit de schoonheid van literatuur, kunst, muziek, geloof, hoop en liefde. De momenten waarop onze mond stil wordt en het hart open gaat. Daar waar de ziel kan spreken.
Ik voeg me weer even bij de woorden van Paul Mercier.
“…Ik wil mijzelf hullen in de bittere kou die in de kerken hangt. Ik heb hun gebiedend zwijgen nodig. Ik heb het nodig als verzet tegen het gebral van de kazernes en het stompzinnige gezwets van meelopers. Ik wil het bruisend geluid van het orgel horen, die stortvloed van bovenaardse klanken. Ik heb die klanken nodig als verzet tegen de schelle lachwekkendheid van marsmuziek. Ik houd van biddende mensen. Ik heb hun aanblik nodig. Ik heb die nodig als verzet tegen het verraderlijke vergif van de oppervlakkigheid en de stompzinnigheid. Ik wil de machtige woorden van de bijbel lezen. Ik heb de magische kracht van hun poëzie nodig. Ik heb ze nodig als verzet tegen de verwaarlozing van de taal en de dictatuur van de leugen. Een wereld zonder die dingen zou een wereld zijn waarin ik niet meer wil leven…..”.
Wat zou er gebeuren als we met elkaar in gesprek gaan over dat wat ons zin geeft? Over wat er in ons hart naar boven komt, als onze ziel spreekt, als onze mond stil geworden is?
Ik vermoed zomaar dat dit een verrijkend gesprek wordt. Levensvragen gaan leven.
Een gesprek overigens waarvoor je niets met de kerk, kathedralen of geloof hoeft te hebben.
Die misvatting kom ik vaak tegen, als ik met buitenstaanders over Reliëf spreek. “Maar jullie zijn zo christelijk, dat ben ik niet hoor!” . Soms komt daar achteraan: “Ik geloof niet, maar …. ” en dan volgt er een persoonlijk verhaal over ervaringen die op één of andere manier raken.
Raken aan dat wat ons denken ontstijgt. Daar waar we het niet meer helemaal begrijpen en toch geïnspireerd of verwonderd zijn omdat het “iets” deed.
Laten we dáár nou net voor doorgeleerd hebben bij Reliëf!
Wat, als we dat “iets” gewoon weer een plek geven in de zorg?
Geen ingewikkelde trucs uithalen met kernwaarden en loze klantbeloften als: “Gewoon leven zoals u gewend bent”.
Levensvragen.
Wat mij betreft hebben we het er weer over. Gewoon vragen: “hoe is dit nou voor je om om te gaan met dit lijden, dit verdriet of dit afscheid?”.
En dan samen even stil zijn. Omdat samen dragen lichter maakt.
Ik kan me geen mooiere Bezieling in de zorg voorstellen.
Eunice van Zomeren, directeur Reliëf
